Material “pobre” horiek azken batean apartak eta garestiak bihurtzen amaitzen dute eta apaintzeko objektu izateaz gain, arte primitiboarekin erlazionatzen dira, erritual bitxi batzuen objektu magikoekin.

Material ezberdinen uztarketa espontaneo honek fantasia surrealistak sortzen ditu ikuslearengan. Baliteke ikusleak magikoa eta primitiboa den guztia haur txikien barne-munduarekin lotzea; izan ere, artista askoren inspirazio-iturria da. Songinkeriaren aurak ez du aldatzen txotxongiloen irudi barregarri hori, nahiz eta ondo gordeta izaten ditugun izu, beldur edo tentsio sentimenduak sorrarazten dituen. Txotxongiloek berezi eta alaiak izaten jarraitzen dute. Hau da, nire iritziz, Van Dalsumen obratik begirada ez kentzearen arrazoia, nahasketaren zentzugabekeria da. Plazerari, materialen erabilerari eta sentimenduei dagokienez, ez dut alde handiegirik ikusten margolan edo eskultura batekin alderatuz gero. Horregatik, testuinguru artistiko batean erakustea aukera ezin egokiagoa da.